Ulga po odejściu dyktatora. Został ser...

Magath w Niemczech nazywany jest dyktatorem. Ma też pseudonim Quälix, który jest połączeniem jego imienia i wyrazu quäle, czyli „torturować”. To mówi wiele o jego metodach treningowych i podejściu do piłkarzy. Ale ma też niezłe CV – trzy razy był mistrzem Niemiec z Bayernem Mnoachium i VfL Wolfsburg. Tym musiał kierować się właściciel Fulham Shahid Khan, kiedy w lutym 2014 zatrudniał Niemca w swoim klubie.

Kładź się na serze i dzwoń do mamy

Magath miał ratować londyński zespół przed spadkiem z Premier League. Nie tylko nie uratował, ale pod jego wodzą Fulham nie grał nawet odrobinę lepiej niż wcześniej. Mimo tego, latem pozostał na stanowisku. Miał sprawić, że klub szybko wróci do elity. Przeprowadził rewolucję nie tylko kadrową, ale i obyczajową. W swoim stylu, zostawił w Londynie spaloną ziemię.

Ale zanim go zwolniono, zdążył narobić sobie dziesiątki wrogów. Zraził do siebie zawodników drylem gorszym niż wojskowy. Po jego kadencji na Craven Cottage pozostało wiele tyleż ciekawych, co strasznych historii. Niedawno na żywo w programie „Match of the Day 2” w BBC jedną z nich opowiedział Danny Murphy, były piłkarz Fulham.

– W poprzednim sezonie Brede Hangeland nabawił się kontuzji uda. Klubowy lekarz Stephen Lewis rozpisał program leczenia, który miał przywrócić Norwega do sprawności na najbliższy mecz. Magath stwierdził jednak, że wyleczy uraz w inny sposób. Kazał pracownikowi klubowemu pojechać do Tesco po krąg sera, a potem namoczyć go w alkoholu. Hangeland miał okładać nim nogę, a przy tym rozmawiać przez telefon z matką. Słowa kochającej osoby miały pomóc serowi w uśmierzaniu bólu – opowiadał Murphy, który znał osobiście Norwega.

Milczenie jest złotem?

Ani doktora Lewisa (odszedł do Brighton), ani Hangelanda (Crystal Palace) nie ma już w Fulham. To typowe dla drużyn prowadzonych przez Magatha. Gdy tylko podopieczni poznają jego metody, chcą jak najszybciej uciekać gdzie indziej. Inne historie z Londynu zdradził na łamach „Guardiana” dziennikarz Daniel Taylor. Opisał m.in., jak Niemiec zabraniał piłkarzom zamieniać choćby słowo z wykluczoną przez niego grupką zawodników. Maarten Stekelenburg, Bryan Ruiz, Kostas Mitroglou – Magath traktował tych, solidnych przecież graczy, jak powietrze. Bez powodu. Wszyscy oni odeszli z Fulham.

Jedną z metod motywacji u „dyktatora” było zapraszanie piłkarzy do swojego gabinetu i uporczywe, dwu-, trzyminutowe wpatrywanie się w nich bez słowa. Dwóch juniorów ukarał za spóźnienie na trening grzywną, która znacznie przekraczała ich zarobki. Kapitan Scott Parker próbował wstawić się za młodszymi kolegami, tłumacząc, że spóźnienie nie wynikało z ich winy, ale usłyszał tylko, że „ordnung muss sein”. Karę zapłacił z własnej kieszeni.

Spalone mosty

Rozkaz biegania po betonie do krańcowego wyczerpania bez wody – to u Magatha normalka. Decyzje personalne też pozostawiały wiele do życzenia. Jeszcze w Premier League na mecz ze Stoke na boku obrony wystawił Dana Burna – młodziutkiego, ponad 2-metrowego stopera. – On nigdy nie grał na tej pozycji. Kompletnie sobie nie radził. W przerwie poprosił mnie, żebym zmienił stronę. Było mi go żal – powiedział po meczu skrzydłowy Stoke Oussama Assaidi. Latem chciał stawiać na wychowanków, takich jak Burn i wyrzucił pół składu. Ale gdy wyniki nie uległy poprawie z emerytury ściągnął 38-letniego bramkarza Gabora Kiralya.

W końcu, po kilku apelach zespołu i porażce 3:5 z Nottingham właściciel zrozumiał, że nic z tego nie będzie. Zwolnił Magatha. – Wyciska piłkarzy jak cytryny, przekracza wszelkie granice. Nie można tak traktować ludzi – mówił o Magathcie jego były szef, Uli Hoeness, gdy ten przechodził do Anglii. – W Niemczech wszyscy go znają, dlatego nie mógł znaleźć pracy – tłumaczył. W Anglii teraz już też.